Van oudsher staat de uil symbool voor wijsheid. Maar is dat het eerste waaraan we denken bij de aanblik van het onderstaande ontroerende stel jonkies? Waarschijnlijk niet. En al helemaal niet als we hardop uitspreken wat we hier zien: twee uilskuikens. Best wonderlijk eigenlijk dat dit dier
tegelijk symbool staat voor grote domheid en eindeloze wijsheid. Daarnaast worden ze door hun nachtelijke gespook en mysterieuze uitstraling in veel culturen ook nog eens gezien als boodschappers van slecht nieuws.
Als het een mens was geweest hadden we gezegd dat hij zorgelijk kijkt
Hoe het ook zij: ze spreken flink tot onze verbeelding, en dat ligt misschien wel aan hun uiterlijk. Net als bij mensen zitten bij een uil de ogen midden in het gezicht. Ze krijgen er iets menselijks van dat andere vogels niet hebben. Vandaar dat fotografen ze zo graag van voren fotograferen. Zo zouden we van het uilskuiken links op de grote foto zeggen, als het een mens geweest was, dat hij ‘zorgelijk’ kijkt. De rechter vogel lijkt eerder zelfverzekerd. 
Het is hoe dan ook een plaatje dat meer intrigeert dan een blik op een mus, een spreeuw of een merel. En dat is niet zo vreemd, want zo vaak zien we kerkuilen niet. Niet alleen omdat ze ’s nachts leven, maar ook omdat het zulke behendige, snelle vliegers zijn die zich in hun vlucht maar heel eventjes laten betrappen.
