Frits Meyst reist met twee vrienden af naar Canada, Yukon om precies te zijn waar ze een sleetocht gaan maken met honden door de diepbevroren magische natuur. Ga je mee?
IJspegels aan de neus
Het is een koude februarinacht als wij, drie Nederlanders, in Whitehorse het vliegtuig uitrollen. De temperatuur in de hoofdstad van Yukon, in Canada’s hoge noorden, is dan gezakt tot min 35. Terwijl de vorst in onze neusgaten kietelt, beseffen we dat dit een heel koud avontuur gaat worden. Whitehorse is in de ban van de Yukon Quest, een van de zwaarste sledehondenraces ter wereld. De straten in het centrum zijn afgezet en honderden Yukoners trotseren de ijzige koude. Fanatiek geblaf kondigt het eerste span honden aan. De spanning neemt toe en dan klinkt het startschot. In een wolk van ijskristallen lanceert de eerste slede als een raket door de menigte, die gelukkig achter dranghekken staat. Er hangt een gezellige braderiesfeer ‘in town’ en met een pegel aan mijn neus zie ik elk team met tussenpozen van drie minuten vertrekken. Als het laatste team vertrokken is, zoek ik samen met mijn reisgenoten Sander en Karin de warmte op van een van de saloons in dit pioniersstadje. Dit is voorlopig de laatste comfortabele avond, want morgen begint onze eigen Yukon Quest, een driedaagse sledehondentocht door de Yukon wildernis. 
Zelf op pad met de slee
De volgende ochtend, bij ons startpunt in Tagish Lake worden we begroet door het geblaf van twintig honden die voor ons gemak al voor de slee gespannen staan. Na een korte introductie door onze gids en ‘musher’ (sledehondenmenner) Marie Claude en een paar do’s en don’ts stappen we op de slee en glijden met hoge snelheid over het ijs. De honden kennen de route blijkbaar, want ze gaan volledig op de automatische piloot. Met een frisse min 25 op de thermometer en een snelheid van 20 kilometer per uur, gaat de koude wind, ondanks het speciale pak, door al mijn vijf lagen heen. Arctische winterdagen zijn kort. De zon staat inmiddels laag aan de horizon en schijnt door de dennenbomen aan de westrand van het meer. Blauwe bergen sieren de horizon voor ons. Net na zonsondergang arriveren we bij onze lodge voor de nacht. Hij ligt compleet afgelegen en is niet via de weg bereikbaar. Met een “Welkom in Tagish Wilderness Lodge” worden we begroet door onze gastheer Gebhard. Hij leidt me naar mijn cabin die een echte blokhut blijkt te zijn. De houtkachel knettert en het is behaaglijk warm. “De wc is buiten, maar als je snel loopt merk je niets van de kou”, lacht Gebhard.
Hoe hou je een sledehond in toom
Zodra we de volgende ochtend naar buiten stappen, beginnen de witte hoopjes rijp te huilen als wolven als ze ons zien. Enthousiast springen de honden op, want ze weten wat de tuigjes betekenen. Marie Claude demonstreert hoe je de tuigjes bevestigt, maar in de praktijk is het moeilijker dan het eruitziet om vier poten in het juiste gat te krijgen. Dit is eigenlijk pas onze eerste echte les. “Allereerst zorg je dat je slede in de richting staat waar je naartoe wilt. Dan bind je de slee vast aan een boom, met een ‘quick release’-knoop en plaatst het anker in de sneeuw”, legt ze uit. “Er is maar één regel: Wat er ook gebeurt, laat nooit je slede los, want de husky’s stoppen niet voor je, en als je in de wildernis je uitrusting kwijtraakt ben je ten dode opgeschreven.” Voor ons geldt dat laatste gelukkig niet want wij hebben Marie Claude én nog een back-up op een sneeuwscooter. 
Als een ballistisch projectiel
Ik sta op de rem. Onder me beweegt de slede als een dolle, mijn hele span hangt op zijn achtpoten in het tuig. Het geluid is oorverdovend, en ik prevel de instructies hardop als ik het anker inhaal. Ik trek aan het touw, en als een ballistisch projectiel schieten we het witte landschap in. Zo goed en zo kwaad als het gaat hou ik me vast als we met grote vaart tussen de bomen door het ijs op vliegen. Karin is ook los, maar al snel wordt ze gelanceerd op een hobbel en ligt haar slee op zijn kant. Gelukkig komt haar span vast te zitten in een sneeuwbank en kan ze er weer opklimmen. Off we go!
Husky-versie van Max Verstappen
Sanders husky’s heten Rosie, Indy, Summit en Pirate, die heel toepasselijk maar één oog heeft. Rosie is de kleinste en de meest fotogenieke van het stel. Maar ze is bloedfanatiek en overduidelijk de leider. Meteen na de start lijkt het er op dat ze de husky-versie van Max Verstappen is. Ze kruipt het liefst sneaky steeds dichter bij de slee voor haar, begint dan links en recht de ideale lijn te zoeken (eenoog Pirate wordt daarbij zachtjes de goede kant op geduwd) en geeft vervolgens op precies het goede moment plankgas. Er ontstaat een mini-Grand Prix en als ik omkijk zie ik Sander verwoed op zijn rem trappen. Max kijkt daarop verwijtend naar hem om, om het vervolgens vrolijk opnieuw te proberen. Net op het moment dat ik even niet oplet, drukt Max mijn hele span professioneel uit het spoor. Sander haalt zijn schouders op en wijst in het voorbijgaan op Rosie, hij heeft er ook niet veel controle over. Lees de rest van het verhaal in Seasons 01. 
Dit is de Yukon Quest
Op 2 februari 2020 gaat de Yukon Quest weer van start. De Quest is een internationale sledehondenrace over de historische winterroute tussen Yukon en Alaska, die een grote rol speelde tijdens de Goldrush. De route werd ook gebruikt om post en goederen te vervoeren – en daarbij kwamen de sledehonden in beeld. De deelnemers van de Yukon Quest leggen in 8 à 9 dagen 1.600 kilometer af tussen Whitehorse in Yukon, Canada en Fairbanks, Alaska. Ze mogen onderweg geen hulp van buitenaf krijgen, daarmee is de Yukon Quest de zwaarste race ter wereld. Hier vind je de kaart met de route. 
Ook dit avontuur beleven?
GoCanada.nl en Askja.nl bieden op maat gemaakte reizen aan naar Yukon. Informeer naar de Yukon Quest. Om in Yukon te komen vliegt Icelandair dagelijks op Edmonton, waarvandaan je verder vliegt met Air North naar Whitehorse. www.icelandair.com & www.flyairnorth.com. Voor meer informatie over de regio, kijk op www.travelyukon.com. 
TEKST EN FOTOGRAFIE: FRITS MEYST
