Ik heb iets met kaarten, met het uitvouwen ervan en je dan te oriënteren waar je bent
We rijden auto met een navigatiesysteem, lopen op gps en als we een plek, waar ter wereld dan ook, willen opzoeken, kijken we op Google Maps. Of, via de satelliet, op Google Earth. Maar voorheen, toen dat alles er nog niet was, moesten we ons een weg door het onbekende navigeren met kaarten. Zeekaarten voor de zeelui, wegenkaarten voor de autorijders en topografische kaarten voor de wandelaar; hoe langzamer de beweging, hoe gedetailleerder de kaarten. Ik heb iets met kaarten, met het uitvouwen ervan en je dan te oriënteren waar je bent. Ik kan gerust een uurtje of wat bezig zijn met het verkennen van een nieuwe kaart. Bekijken waar er interessante dingen te zien zijn en hoe je er moet komen. Het is dan ook niet voor niets dat ik een wereldkaart aan de muur van mijn keuken heb hangen. Een wereldkaart, gemarkeerd met de plekken die ik al bezocht heb. Maar een wereldkaart geeft toch een vertekend beeld, omdat daarin een ronde bol tot een platte plaat is geslagen. En ik blijf het fascinerend vinden dat op zo’n kaart nog altijd het werelddeel Afrika even groot lijkt als Noord-Amerika, terwijl het toch zeker vijf miljoen vierkante kilometer (!) groter is. Nee, wil je een realistischer beeld van de aarde, dan zou je toch een goede globe moeten hebben. Ik heb altijd de wens gehad een globe te bezitten, het liefst zo’n mooie antieke. Maar nu ik de globes van Peter Bellerby heb gezien, wil ik het liefst één van zijn hand. Je moet er wel wat voor overhebben om zo’n wereldbol te bemachtigen, want alles wordt nieuw met de hand gemaakt, getekend en ingekleurd; een klus van wereldformaat. Maar het resultaat is er dan ook naar. Enorm inspirerend om te zien en te lezen hoe iemand een bijna vergeten beroep nieuw leven inblaast en daarmee zichzelf tot grote hoogte brengt. Zijn verhaal, met prachtige foto’s, is te lezen vanaf pagina 148. Geniet ervan! Fanny Glazenburg
