-Gastblog van Anemoon en Joep Vergroesen- Anemoon en Joep Vergroesen emigreerden ruim twee jaar geleden naar Nieuw-Zeeland en openden er een familierestaurant: Zeeland Het is prachtig weer. Augustus is altijd de topmaand. Vandaag is het een warme stranddag, het is daarom bij ons vrij rustig, en er komen zo nu en dan een paar gasten op de fiets. Ze drinken wat op het terras met het uitzicht over de weilanden. Koeien grazen onverstoorbaar. Ik hang de natte sloven van het restaurant aan de droogmolen in de tuin. Door de opening in de hoge heg rondom zie ik kinderen fietsen met de skelters. Gelukkig waait het nog een beetje. Ik ga naar de winkel onder de molen, misschien zijn er wel mensen. Nadat ik een vrouw uit het dorp een zak pannenkoekenmeel en een geitenkaas heb verkocht drink ik een glas appelsap op de terp van de molen en geniet van het uitzicht tot het volgende dorp. Het is half vijf. Ik sta op, de gasten zullen zo wel komen… Het wordt nu killer op het strand. Ik loop de keuken van het restaurant in en kijk onze kok lief aan en vraag of ik als aanmoediging voor het werk van die avond misschien wat gamba’s in looksaus mag. Als ik een kwartiertje later met een stuk stokbrood mijn kommetje helemaal schoonveeg komen de eerste auto’s al aanrijden; het belooft druk te worden. Nieuw-Zeeland Een paar jaar later, tweeëntwintig duizend kilometer verderop, precies Down Under, waar winter zomer is en dag nacht. Hier is het nog koud ook al is het bijna voorjaar. ’s Morgens onder de 10 graden Celsius in huis. Eerst moeten we de houtkachels opstoken, in het huis en in het restaurant, waar ooit de melkschuur voor de koeien was. Al het hout ligt onder het afdak bij de garage; in grote plastic manden sjouwen we het naar binnen. De rieten manden staan slechts voor de sier in de zithoek in het restaurant. We houden het praktisch, er is nog veel meer te doen…Nieuw-Zeeland is ook echt een land voor dat praktische. Het is basic, vol eenvoud en inmens puur. De zon probeert door een dik pak wolken heen te komen. Afgelopen nacht was er weer zware regenval. Soms word ik er wakker van en zie voor me hoe de grote zware regenbui over de oceaan jaagt en stuit op een eiland waarover het in een ommezien bakken water smijt. Dat eilandje (7-8 keer zo groot als Nederland) is Nieuw-Zeeland. In Taranaki valt meer dan 4 meter regen per jaar… De wolken om de vulkaan verdwijnen, de reusachtige berg met verblindend sneeuw op de top verschijnt in volle glorie. Ik blijf even staan kijken en voel me klein. Eerst drinken we koffie met z’n allen, het is eind augustus, nog winter, maar omdat de hier altijd hete zon al schijnt is het warm genoeg om buiten te zitten. Vandaag heeft iemand carrot-chocolate cake met icing meegebracht. Ik probeer een klein stukje, het is mierzoet. En geniet daarna stilletjes van onze oude vertrouwde homemade kletskop. Iedereen praat honderduit want er was vannacht een aardbeving bij Wellington. Ik heb niets gevoeld. De eerste gasten komen binnen, een familie met een paar kinderen. Ze willen Kilcoy open chicken sandwich en pannenkoeken. Borden half leeg, kinderen rennen op blote voeten naar de go carts. Slippers blijven liggen onder tafel om straks bij vertrek te vergeten. Het echtpaar geniet verder, tevreden met hun blik over de weilanden met de altijd grazende koeien. Meer informatie over restaurant Volcano View vindt u hier. 
