Wie zichzelf wil trakteren op een verblindend paars spektakel, hoeft geen duizend kilometer naar het zuiden te reizen. Hoe verwant de landschappen ook zijn: de paarse heide van Drostenveen, tussen Dwingeloo en Ruinen, maakt een ruigere en natuurlijker indruk dan de kaarsrechte lavendelperken in de Provence. Toch is dat schijn, als we er tenminste van uitgaan dat ‘ruig’ betekent ‘niet door mensenhanden aangetast’. Zonder menselijk ingrijpen zou het er hier heel anders uitzien. Om een heidelandschap als dit in stand te houden, is actief natuurbeheer nodig. Anders zou al dat mooie paars eruit verdwijnen en plaatsmaken voor gras of bos. De beheerder van de ‘lavendelvelden van het noorden’ moet met de plagschoffel, schaapskuddes en machines in de weer om de heide gezond te houden. “We houden graag een beetje diversiteit in het landschap”, zegt boswachter Albert Henckel. Op landschapsniveau, maar ook op de kleinere schaal van de plantensoorten die in het heidegebied groeien. Door de hei te verjongen, zorgen we voor variatie in de begroeiing.” Die afwisseling van bos en hei is ook aantrekkelijk voor de vele bezoekers van Nationaal Park Dwingelderveld, waar het Drostenveen deel van uitmaakt. Hoger tuinieren, zou je het kunnen noemen. Maar zo wil de boswachter het niet zien. “Zo’n lavendelveld is aangeplant. Dat noem ik geen natuur.” De sporen van de werktuigen die door het Drostenveen lopen, zijn dan ook eerder een noodzakelijk kwaad dan een pad om zo efficiënt mogelijk bij de aangeplante gewassen te komen. “Er lopen hier aardig wat reeën op de hei, als iedereen daar maar zo doorheen zo gaan struinen, gaan die meteen op de loop. Wandelen op de paden is prima, maar de heidevelden zijn niet vrij toegankelijk.” Dat maakt dit gebied tot een aantrekkelijke plek voor vogels. De roodborsttapuit, veldleeuwerik en de wulp voelen zich hier prima thuis.
